En Elia zei tegen hem: Blijf toch hier, want de HEERE heeft mij naar de Jordaan gezonden. Maar hij zei: Zo waar de HEERE leeft en uw ziel leeft, ik zal u niet verlaten. Zo gingen zij beiden verder. 2 Koningen 2:6
Kostbare ogenblikken Elisa beseft dat de loopbaan van Elia bijna voltooid is. Hij weigert hem alleen te laten reizen. De leerling-profeten die ze onderweg ontmoeten, weten wat er aan de hand is en ook Elia zelf beseft dat heel goed. Hij is onderweg naar de berg waar Mozes zijn einde vond. Elia lijkt liever alleen op weg te gaan, maar Elisa wil er niets van weten. Tot drie keer toe zegt hij het met grote nadruk: ‘Ik zal u niet verlaten.’ Hij wil nog zoveel mogelijk bij Elia zijn, nog zoveel mogelijk van hem horen. Waar zullen ze over gesproken hebben? Die vastberadenheid van Elisa zie je ook wel bij een sterfbed. Mensen die niet zijn weg te slaan bij hun geliefden, nog zoveel willen meemaken. Ze weten heel goed wat er gaande is, daarom is de tijd zo kostbaar. Waar zou jij het over willen hebben in die laatste ogenblikken? ‘Moge mijn ziel de dood van de oprechten sterven en mijn einde zijn als dat van hem.’ (Num. 23:10b)