Een heilige kus Dit stukje is geschreven in coronatijd. Een tijd van afstand en amper lichamelijk contact. De hand voor een vergadering of rond een kerkdienst, bij de deur of onderaan de kansel … wat mis ik die. Je begint een ontmoeting anders als je dichtbij elkaar komt, praktisch en concreet. Je wordt voor even aan elkaar verbonden. Gebaren doen veel! Zo roept Paulus aan het einde van zijn brief op tot verbondenheid: met een heilige kus. Afstand naar elkaar wordt overbrugd in een kwetsbaar gebaar. Met een kus leg je je verdediging neer en weiger je de aanval. Je kijkt die ander aan, je overwint afstand. Zo wordt het een heilig teken van verbondenheid die God aan ons gaf. Welke vorm in onze tijd ook past: in de christelijke gemeente bepaalt niet status, levensomstandigheden of hiërarchie. Daar vormt de liefde van God gemeenschappen. Zo zijn wij samen een stukje van Zijn zegen in deze wereld. ‘De vooraf en voorop gaande relatie tot de ander maakt, dat er in mijn mens-zijn bij voorbaat een zekere kwetsbaarheid VOOR de ander is, die mij tegelijkertijd gevoelig maakt voor de kwetsbaarheid VAN de ander.’ (H.C. van der Meulen)