En het gebeurde, toen hij haar zag, dat hij zijn kleren scheurde, en zei: Ach, mijn dochter! Je laat mij diep neerbukken en je hoort nu bij hen die mij in het ongeluk storten. Richteren 11:35a
Wie stort nu wie in het ongeluk? Jefta doet een dwaze gelofte. Zo veel huisgenoten heeft hij toch niet? Hij wist hoe groot het risico was dat er niet eerst een dier naar buiten zou komen, maar zijn dochter. Als dan het ongeluk hem overkomt, bestaat hij het ook nog om zijn dochter de schuld te geven. Is hij het zelf niet die zowel hemzelf als zijn dochter in de rampspoed brengt? Veel commentaren suggereren dat hij zijn dochter 'offert' door haar het huwelijk te ontzeggen. Wie eerlijk de tekst leest, kan er niet om heen dat het waarschijnlijker is dat hij zijn belofte letterlijk vervuld heeft en haar heeft gedood. Mensenoffers waren de Heere een gruwel maar Jefta meent de Heere een dienst te bewijzen door zijn belofte naar de letter na te komen. We naderen hier het dieptepunt van het boek Richteren als er opnieuw een dwaze gelofte gedaan wordt (21:1). Wat een schade kan een ondoordacht woord aanrichten. Hoogmoed, voortkomend uit onkunde van onszelf, of onze onkunde van God, belet de toegang tot Hem en staat de verhoring van onze gebeden in de weg (Andrew Gray)