In die stad in Samaria Wat een stad was dat, hoogstwaarschijnlijk de hoofdstad van Samaria. Samaritanen hadden een dunne Bijbel. Het hield op met de vijf boeken van Mozes. Joden gingen niet met Samaritanen om. Zo sprak immers de Samaritaanse vrouw die Jezus ontmoette bij de put (Joh. 4:9). Ook nu leeft in die omgeving nog een groep mensen die zich Samaritanen noemen. Juist in die stad komt Filippus, een van de zeven gekozen diakenen, terecht (Hand. 6:5). Hoe bestaat het, naar die stad, waar de inwoners afwijzend tegenover Christus stonden. Filippus gaat daar (s)preken over Christus. Hij brengt de boodschap van redding, vergeving en heil. De wind van de Geest blaast door het gesproken Woord. Hier gebeurt wat er bij de Samaritaanse vrouw gebeurde. Zo werkt ook vandaag de Geest vernieuwend in steden. Ik denk aan pioniersplekken in de stad. Verrassend wat daar gebeurt: kerken slaan bruggen naar elkaar, vanuit bewogenheid over het eeuwig heil voor zondaren. Is dit geen oecumene in het klein? Wonderen onderstrepen de kracht van het Woord op plaatsen waar je het niet verwacht. Het kan ook zomaar in je gezin gebeuren. Evangelieverkondiging is de bron van (h)echte blijdschap.