Zwart of wit In Pergamus gaat het letterlijk op het scherpst van de snede. Christus noemt Zich hier Degene ‘Die het tweesnijdende, scherpe zwaard heeft’. Daarmee scheidt Hij waarheid van leugen, en Hij wil dat de gemeente die scheiding ook maakt. Bileam slaagde er niet in de gemeente van Israël te vervloeken, maar wel om haar ertoe te verleiden zich te vermengen met de vijand (Num. 31:16). De Nicolaïeten verkondigden dat een beetje meedoen met afgoderij geen kwaad kan. Anders dan Efeze laat Pergamus zich in die leugen meenemen. Maar bij Christus is er geen grijs gebied. Het is zwart of wit. Je bent Hem toegewijd of niet. Je krijgt een witte steen van vrijspraak of een zwarte van veroordeling, want grijze stenen zijn er bij de rechtbank niet. Antipas had er zijn leven voor over om trouw te zijn. Laten we zijn voorbeeld volgen. ‘De goddelozen hebben in de eeuwigheid een worm die nooit sterft, de godzaligen een kroon die nooit verwelkt.’ (Thomas Watson)