Toch vasten? Zacharia komt er weer op terug, zoals hij dit aan het begin van hoofdstuk 7 aan de orde heeft gesteld. Een traditie kan diepgeworteld zijn. Hoelang zijn de enige gezangen niet enig gebleven? Wat een hete, soms pijnlijke discussies zijn er gevoerd. Het vasten werd hier voorgesteld als teken van verdriet. Het verandert in een teken van vreugde. Het worden dagen van gejubel. Dit jubelen houdt verband met de terugkeer uit de ballingschap. De heere is toornig geweest, maar is met grote passie teruggekeerd, daarom mag het loflied klinken tot Hem die blijdschap gaf. Deze woorden klinken door in Markus 2. Jezus is de Bruidegom. Bij Zijn komst is er blijdschap, gezang, lof en aanbidding. De tijd van vasten, van verdriet breekt aan, wanneer Hij wordt afgesneden uit het land van de levenden. Na Pasen is de Bruidegom er en met Hem klinkt de blijdschap. Zouden bruiloftskinderen dan kunnen vasten? Vasten versterkt het gebed.