'Ik, Nebukadnezar, prijs, roem en verheerlijk nu de Hemelkoning, omdat al Zijn daden waarheid zijn en Zijn paden gerechtigheid: Hij is in staat te vernederen wie in hoogmoed hun weg gaan.' Daniël 4:37
De vernederde verhoogd Dit is Nebukadnezars geloofsbelijdenis. In de slotverzen belijdt hij hoe hij zijn ogen opsloeg naar God. In de situatie van een dier is hij geconfronteerd met zijn eigen beperktheid en kwetsbaarheid als mens. Daardoor komt hij tot de erkenning geen macht in zichzelf te bezitten, maar dat alleen God als Allerhoogste die macht heeft. Nebukadnezar komt tot aanbidding, lofprijzing. Wat kunnen wij op dit punt veel van hem leren. Het is zo jammer dat wij als christenen zo weinig tot aanbidding komen. Hoe komt dat? Misschien zitten wij ook wel in onszelf gevangen, draaien wij in de cirkel van ons ongeloof. Of houden wij vast aan ons gelijk. Eigenlijk spreekt hier nog hoogmoed uit, zoals bij Nebukadnezar. De weg tot verhoging gaat door de diepte van schulderkentenis: tegen U alleen heb ik gezondigd en gedaan wat kwaad is in Uw ogen! Met dit belijden, worden nederigen door Christus verhoogd. Is het geloof je stuurwiel, of je reservewiel?